کد مطلب:125091 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:212
اقدامات معاویه
از طرفی چون خبر شهادت علی علیه السلام و بیعت مردم با امام مجتبی علیه السلام به معاویه رسید دو نفر به كوفه و بصره فرستاد تا اخبار را گزارش كنند و مردم را نسبت به آن حضرت دلسرد نموده، كار را بر امام تباه سازند امام باخبر شد، دستور داد جاسوس كوفه را كه نزد مرد قصابی پنهان شده بود بیرون آورده، گردن زدند و نیز به امیر بصره نامه نوشت و جاسوس بصره را نیز گردن زدند. سپس به معاویه نوشت:
«... اما بعد، حالا مردانی می فرستی تا دست به خرابكاری و ترور بزنند، و جاسوسانی می گماری تا اخبار را برایت گزارش كنند؟ گویی سر جنگ داری؟ البته به همین زودی جنگ درخواهد گرفت، پس چشم به راه باش...»
معاویه نیز در پاسخ حضرت نامه ای نامناسب نوشت. و ازآن پس همواره نامه ها و بحثها و احتجاجاتی میان آن دو صورت می گرفت، امام حقانیت خود را گوشزد می نمود و از كار خلفای پیشین انتقاد می كرد تا آنكه حجت را كاملا بر معاویه تمام كرد. اما معاویه دست بردار نبود، بلكه 18 روز پس از شهادت علی علیه السلام سپاهی تهیه دید و برای اشغال عراق
[ صفحه 87]
به سوی آن سامان حركت كرد تا به پل منبج [1] رسید. از سوی دیگر جاسوسانی چند به كوفه فرستاد تا برخی از منافقان و خوارج را دیدار كنند، آنانی كه در میان یاران امام بودند و تا آن هنگام از ترس شمشیر امیرمؤمنان علی علیه السلام اطاعت می كردند امثال عمرو بن حریث و اشعث بن قیس و شبث بن ربعی و... و هر یك را وعده داد اگر امام حسن را به قتل رساند دویست هزار درهم و یكی از دختران خود و فرماندهی یكی از لشكرهای شام را به او بدهد... و این وعده ها چندان در آنان تأثیر كرد كه از یاری امام دست شستند و مایل به معاویه شدند تا آنجا كه امام احساس خطر می كرد و در زیر جامه ی خویش سلاح می پوشید، تا آنكه روزی یكی از منافقان در اثنای نماز تیری به جانب امام افكند و چون زره به تن داشت در او كارگر نیفتاد.
این اعمال منافقانه و روابط جاسوسی با معاویه ادامه داشت، ریز و درشت اخبار كوفه را به وی گزارش می كردند و در پنهانی به معاویه نامه ها نوشتند و اظهار موافقت نمودند.
[ صفحه 88]
«... اما بعد، حالا مردانی می فرستی تا دست به خرابكاری و ترور بزنند، و جاسوسانی می گماری تا اخبار را برایت گزارش كنند؟ گویی سر جنگ داری؟ البته به همین زودی جنگ درخواهد گرفت، پس چشم به راه باش...»
معاویه نیز در پاسخ حضرت نامه ای نامناسب نوشت. و ازآن پس همواره نامه ها و بحثها و احتجاجاتی میان آن دو صورت می گرفت، امام حقانیت خود را گوشزد می نمود و از كار خلفای پیشین انتقاد می كرد تا آنكه حجت را كاملا بر معاویه تمام كرد. اما معاویه دست بردار نبود، بلكه 18 روز پس از شهادت علی علیه السلام سپاهی تهیه دید و برای اشغال عراق
[ صفحه 87]
به سوی آن سامان حركت كرد تا به پل منبج [1] رسید. از سوی دیگر جاسوسانی چند به كوفه فرستاد تا برخی از منافقان و خوارج را دیدار كنند، آنانی كه در میان یاران امام بودند و تا آن هنگام از ترس شمشیر امیرمؤمنان علی علیه السلام اطاعت می كردند امثال عمرو بن حریث و اشعث بن قیس و شبث بن ربعی و... و هر یك را وعده داد اگر امام حسن را به قتل رساند دویست هزار درهم و یكی از دختران خود و فرماندهی یكی از لشكرهای شام را به او بدهد... و این وعده ها چندان در آنان تأثیر كرد كه از یاری امام دست شستند و مایل به معاویه شدند تا آنجا كه امام احساس خطر می كرد و در زیر جامه ی خویش سلاح می پوشید، تا آنكه روزی یكی از منافقان در اثنای نماز تیری به جانب امام افكند و چون زره به تن داشت در او كارگر نیفتاد.
این اعمال منافقانه و روابط جاسوسی با معاویه ادامه داشت، ریز و درشت اخبار كوفه را به وی گزارش می كردند و در پنهانی به معاویه نامه ها نوشتند و اظهار موافقت نمودند.
[ صفحه 88]
[1] شهري است قديمي و پهناور كه سه فرسخ تا فرات فاصله دارد (مراصد الاطلاع).